Vandaag kan het hondje Lucky uit de mal komen. Kijk, hieronder in een kartonnen doos zit ie.
Ook nog even een kijkje op de tekening van de kast op ware grootte.
Nog even twee foto’s van mijn atelier in Lennisheuvel op nummer46.
Restpartijtje tegels en een oude schoolwastafel.
Voornemen: als het kunstwerk in Oisterwijk staat zal ik eens flink gaan opruimen.
De officiële onthulling is een dag opgeschoven naar woensdag 21 april, 12.30uur.
Het programma is vastgesteld, buurtbewoners zorgen voor broodjes en drankjes en er zullen Perziche lekkernijen zijn. Kinderen gaan de verhaaltjes voorlezen, en de burgemeester zal het stuk stof wegknippen waarachter zich het betreffende beeldje bevindt. Na 7 verhaaltjes gaat het hele doek eraf.
Gisteravond, woensdag 7 april is de bekisting eraf gegaan. De buitenkant liet zich gemakkelijk verwijderen, en ziedaar, het resultaat werd zichtbaar.
De binnenvakken bleken veel lastiger weg te halen. De druk van het betongewicht heeft de planken in de lengterichting muurvast gezet. Er moest een zaag aan te pas komen om wat ruimte te maken om dan de planken proberen los te wrikken. Afgebroken stukken hout, halve planken, heel moeizaam kwam het eerste vak vrij.
Met koevoeten, hefboom- en spierkracht kwamen de planken langzamerhand allemaal los. En dat ook nog zonder beschadigingen! De kast ziet er precies zo uit als ik me had voorgesteld en de houtnerven zijn goed te zien. Wat een geruststelling!
Terwijl er keihard gewerkt wordt, sta ik tamelijk nutteloos toe te kijken.
Compositie met planken.
Gelukkig zijn we niet alleen in de werkplaats.
Het plafond van de werkplaats.
Tegen half tien kwam de kast helemaal vrij te staan. Dat viel mee, ik had nog een avond voorzien.
Volgende zorg: hoe krijgen we dat loeizware gevaarte op de plaats van bestemming? Er wordt vanalles bedacht en ik ben blij dat Christ en Sander ervaring hebben met zware klussen. Ze weten achteraf nog goed wat er allemaal ooit mis ging. Zelf vinden ze dat grappig om op terug te kijken, ik houd mijn hart vast. Ik kan het af en toe niet meer volgen, allerlei oplossingen en mogelijkheden passeren de revue. Er zit dus niks anders op dan er maar vertrouwen in te hebben. Vrijdag 16 april gaat alles naar de sokkel die al ligt te wachten.
Bij een eerste onthulling hoort bier, dus daar gaatie!
Op 21 april 2010 wordt om 12.30 uur De Kast onthuld!
De kast is een kunstwerk, gemaakt in opdracht van de gemeente Oisterwijk in het kader van het project ‘KunstwerkT” De bedoeling is om een kunstwerk te maken waarbij bewoners op de een of andere manier betrokken worden. Zo kwam ik op het idee om een huiskamerkast van beton te maken waarin allerlei voorwerpen gestopt kunnen worden.
Katrien van Hettema.
Aan het werk in het atelier!
De eerste proeven met beton in het atelier. De bollen waarop de kast komt te rusten, heb ik gegoten in schattige ballen met disneyprinsessen erop afgebeeld.
Hmmm, toch ben ik niet helemaal tevreden met het resultaat. Later maak ik weer betere bollen. Nu eerst aan de slag met de beeldjes die in de kast komen te staan. Die beeldjes maak ik naar aanleiding van verhaaltjes die buurtbewoners me hebben verteld.
Dit is het betonnen fietswiel. Het komt op een plank in de kast te staan en er hoort een verhaaltje bij: Leren fietsen”.
LEREN FIETSEN.
Voor Macy en haar broer Xavier is het grasveldje de plek geweest waar ze hebben leren fietsen. Er staan hegjes om het plantsoen en dat geeft een beetje bescherming. Zo’n hegje is ook handig voor noodlandingen. Gelukkig is er ook niet zo’n druk verkeer in de straten eromheen en daarom is het een ideale plek om te leren fietsen. Fietsen is in het begin vooral een heel wiebelige aangelegenheid. Het duurt een tijd voordat het wiel een beetje rustig blijft. Nog een tijd later na veel oefenen kun je dan eindelijk ook nog fietsen zonder handen.
Het vrije konijn komt in betonnen vorm ook in de kast te staan. Dit is een foto van de mal. Het verhaaltje “Het vrije konijn” is als volgt.
Het vrije konijn.
Yvonne herinnert zich de dag dat ze zomaar een konijn zag huppelen op het grasveldje. Ze keek goed en zag dat het een dik konijn was, een tam konijn dat ontsnapt moest zijn uit zijn hok. Ergens in de buurt moest die gezellige dikzak dan toch gemist worden, dus snel naar huis om een wasmand te halen! Met de wasmand heeft ze geprobeerd hem te pakken te krijgen. Het konijn dacht daar blijkbaar anders over want het beestje liet zich niet vangen. Telkens als de wasmand neerkwam schoot hij weer weg. Uiteindelijk heeft Yvonne het op moeten geven en sindsdien geniet dat konijn van de vrijheid en zal ongetwijfeld een stukje slanker zijn geworden.
Ziezo, dit is goed uit de mal gekomen: MARCO. Ook dit beeldje komt in de kast te staan en ook hierbij hoort een verhaal.
Marco. Mevrouw Scheutjes heeft een zoon die wel eens voetbal speelde op het grasveldje. De hegjes houden een heleboel ballen tegen, handig want dat scheelt weer een eind lopen als je de bal ergens vandaan moet halen. Het kwam mooi uit dat hij daar wel eens voetbal speelde want hij heeft zijn naam te danken aan een voetballer: de wereldberoemde Marco van Basten. Die kwam ook uit een gewone buurt en heeft zijn talent goed gebruikt en daarom vond mevrouw Scheutjes de jongensnaam “Marco” ideaal voor het kind dat ze destijds verwachtte. Intussen is Marco volwassen en dat hij goed werk heeft gevonden, dat is iets om trots op te zijn. Want met je talent, veel of weinig, moet je iets moois van je leven maken.
Auto in Afrika.
Voormalige buurtbewoners hebben lang geleden een tijd in Afrika gewoond. De man van het jonge echtpaar werkte daar als leraar. Ze waren nog maar pas aangekomen, hadden hun huis even bekeken toen ze besloten om met de auto naar het centrum van hun nieuwe woonplaats te gaan. De auto werd ergens op een pleintje geparkeerd en zo konden ze op verkenning in het stadje in dat nieuwe en verre land waar alles anders is. Andere huizen, de straten, de mensen, ze keken hun ogen uit. Omgekeerd gebeurde dat vast ook want ze vielen natuurlijk wel op met hun blanke vel en hun wagen. Na hier en daar wat bekeken en gekocht te hebben liepen ze weer terug. Tot hun grote verbijstering zagen ze dat de auto op blokken was gezet er geen wielen meer onder zaten. Wat nu? Hij informeerde of er misschien in de buurt een garage te vinden zou zijn. Dat was het geval en met de wijsvinger werd duidelijk gemaakt welke kant ze op moesten. Het was niet ver en al van een afstand zagen ze hun eigen wielen liggen. Te koop. Ze aarzelden niet lang, die mensen hier hebben immers he-le-maal niks, kochten hun eigen wielen terug en lieten ze monteren. Voortaan toch maar niet meer met de auto, want om steeds weer opnieuw je eigen wielen te moeten kopen…..
Ondertussen, moest er ook nog een kist getimmerd worden voor de kast zelf!
Dit is ‘m. Gelukkig heb ik hulp gekregen van Christ. Hij hield het hoofd koel. In de schuur ligt dat ding op de grond, intussen helemaal gevuld met roodgekleurd beton. Op de foto zit de eerste laag er al in. Ik was wel even geschroken van de hoeveelheid zakken mortel die klaar lagen op de aanhangwagen! Is dat echt allemaal nodig voor die kast?
Thuis in de keuken heb ik ook een mixer.
Hierboven is te zien hoe Christ met d’n olifant het beton aantrilt zodat de luchtbellen eruit gaan. Dit gebeurde allemaal op dinsdag 30 maart.
Jongens, kom nou eerst eens efkes koffie drinken.
Nieuwe bollen gemaakt. Dit keer van iets steviger ballen: oranje voetballen. Gelukkig spelen ook meisjes voetbal! Weg met die prinsesjesballen.
woensdagavond 7 april een voor-onthulling: de bekisting gaat eraf!
Atelier46's Blog 