Laatste dag in Caylus.

Mijn kalender, op de laatste dag. Met handige viltstifthouder die al begint los te laten!

In een aangrenzende ruimte à la Watou, staat de gedekte tafel er al. Later kwam daar nog meer aan wijnen, waters, knabbeltjes en kleine gerechten bij.  Geen kiekjes van.Wel een paar van mijn atelier, met wandteksten in het Engels en Frans!

En vanuit de hoeken kiekjes om te tonen hoe het atelier eruit zag.

 

Een blik door de volgepakte auto met kijkgaatjes voor de chauffeur en links de gedemonteerde fiets van Andris en Ageta. Via vliegverbinding Eindhoven-Riga en dan nog efkes 1000 kilometers terugfietsen.

Intussen is het al 6 mei!  Maar eerder een bericht maken zat er niet in. Na de Open Studio van donderdagavond vrijdag en zaterdag onderweg naar huis.  Goed en wel thuis gekomen werd ik gegrepen door een virus, of misschien kou gevat?  Aan de groene picobello Camping Municipal Olivet vlak onder Orleans kon het niet liggen. Het regenweer misschien. Voor het eerst van mijn leven omgekeerde wereld: bij terugkeer donkere wolken in La Douce France en zon in NL !

Tijdens die goed bezochte open studio er helemaal niet gedacht om zelf kiekjes maken. Hopelijk komen de foto’s en het filmpje van John binnenkort, dan is er wat meer te zien.

In mei verder doorwerken met de halve buit: met Pinksteren 24 en 25 mei Atelierroute in Boxtel, met Kunstlicht’99.

Is het al woensdag?

De afgelopen dagen niet stilgezeten. Veel uurtjes doorgebracht in het atelier, stenen bijwerken, tekeningetjes toevoegen en een concepttekst gemaakt voor de “open studio”. Eerst wat details, tekeningetjes van nare onbekende uitgestorven beestjes of onderdelen daarvan.

En het overzicht van de hele lap, gevorderd tot een lengte van anderhalve meter .

Omdat de tijd gaat dringen eerst maar eens zorgen dat mijn stenen als planetoïden aan het plafond komen te hangen. En dat hield me gisteren de hele dag bezig. Trapje op trapje af, kijken, nee toch anders, en weer trapje open trapje af. Vandaag de twee grote stenen ophangen en dat moet met veel vernuft en wiebelwerk gebeuren. Inderdaad, het is woensdag, de op een na laatste dag in Caylus.

Dit is de stand halverwege, voordat de overvolle I Pad weigerde om nog meer foto’s te maken.

En sinds alle problemen zijn opgelost ziet het er zo uit.

Woensdag 22 april.

Gisteravond. De geiten nog wat groen aangereikt. Van links naar rechts: Lui, AloIse, en haar moeder Grete. En twee geiten. Zij moeten op een smalle strook grond eerst de verwildering bestrijden zodat het op den duur een openbare tuin kan worden. Tot het donker werd en kijk:

Er wordt hier petanque gespeeld. Net als in Lennisheuvel. Skon hè!

Vanochtend bezoek gehad van Ageta, zij heeft wat foto’s in het atelier gemaakt. Het Universum in Wording en het Grote Roje Vel. Het is een stuk rommeliger geworden in het atelier, zoiets zie je pas als er bezoek is.  Het raam stond open om de zon en wat wind binnen te laten. Enorm gedender: er vloog een Hercules laag over. Of een ander groot vliegtuig. Ageta vloog naar het raam maakte ook daarvan snel wat foto’s. “This worries me”. Mij helemaal niet want zoiets vliegt vaak zat boven Lennisheuvel, op weg naar Eindhoven. Maar ja, zij komt uit Letland en daar hebben ze een nare buurman, dus dat zal haar ongerustheid misschien veroorzaken.

Nog meer bezoek. Grete kwam vragen of ik akkoord ben met een ” open studio” . Ikke wel, maar vorige week zou ik toch nog getwijfeld hebben. Donderdag 30 april, een mooie avond want hier in Frankrijk begint dan een lang weekend. Bankholliday, vanwege 1 mei. En morgen excursie naar de grotten van Pech  Merle.

Geen steen is nog veilig in de smalle tuin achter het huis.

 

 

En lekker buiten werken! Niks te klagen!

O, ja , en bij de bakker trof ik een paar soldaten met een Nederlands vlaggetje op hun mouwen. Ze kochten pizzapunten, geen woord en geen hap Frans. “We zijn net geland, met parachutes.”  Uit dat grote vliegtuig? .”Ja, dat was ons vliegtuig.”  Tsssss……     Verderop in Caylus is een militair terrein, en zo kon ik Ageta geruststellen dat het Nederlandse leger hier alles onder controle heeft.

 

Maandag, van de laatste volle week.

Die eerste steen heeft een heleboel broertjes en zusjes gekregen. Vandaag is er een grote in de maak en dat moet buiten gebeuren. De steen is te zwaar om naar binnen te sjouwen, maar bovenal omdat buiten de zon lekker schijnt.

Terwijl de eerste laag droogt even een terugblik op de laatste dagen. Gisteren regende het, dus binnen werken. Om aan het grote roje papier te kunnen werken heb ik mijn atelier verbouwd. Grote plank is tafel geworden, de rol ligt vanaf de grond omhoog en dan aan de tafel vastgeplakt.

Dit is het resultaat van gisteren, een voorzichtig begin van de tekening aan de meter.

En zo kan ik om en om aan de stenen werken en aan het grote vel. In de vensterbank in het open raam droogt het allemaal supersnel. Zaterdag, hieronder, toen de zon nog volop scheen.

En toen ze klaar waren kon ik ze gaan ophangen. Naar de overkant, de winkel van sinkel, de quincaillerie, om draad te kopen en paperclips of iets anders dat handig is. Paperclips?  Quest -ce-qu’est ca? Ik probeer ’t wat uit te leggen, maar non, niks, rien. In de kranten/sigaretten/schrijfgerei/winkel misschien. Weer gebaren en uitleg en dan zie ik ze liggen. Ik houd ze omhoog voor madame: Aaahaaa, des trombones! Oui, oui, des trombones! Dan ook meteen maar een dooske punaises. Wandluizen. Dus met trombones en wandluizen terug naar het atelier.

Lichtgewicht stenen. In de ruimte wegen ze niks, dus heel geschikt om een universum aan te leggen. Aan onzichtbare draadjes. Er staan teksten op, maar die zijn niet te zien op de foto, gemaakt bij lamplicht. Komt nog.

En dan hier een detail van mijn tekenwerk, patroongewijs zoals bij stoffen aan de meter en behang. Wordt vervolgd.

Archeologendenkwerk.

Het is zaterdag. Mijn tweede zaterdag hier in Caylus. Gisteren het grote gele papier aangevuld met nog meer scherven. En zo bedacht ik me dat het brein van een opgraver zou kunnen werken. Al die vondsten slingeren in herhaling door dat hoofd, op zoek naar samenhang of betekenis. Hoewel tegenwoordig computerprogramma’s duizenden scherven in een mum van tijd kunnen samenvoegen, blijft het brein toch doorwerken.

Werk aan de winkel. Er moet nog veel aan worden gedaan. Intussen heeft het nog grotere vel op de houten vloer kleur gekregen. Een hele operatie. Met camera erbij, later meer daarover. John geeft interesante aanwijzingen. Lastig om die te negeren, want het werkt. Verschillende lagen heeft dat vel en ligt nu voor de vierde keer te drogen. Dat gaat snel met dit weer, lekker warm en frisser wind door de ruimtes. Na de siësta, was nodig, weer een laag. Het is nu van rood naar geel verlopend. Geel bij het raam.

Nog even een wandelingetje gaan maken. Tijd zat, om half acht weer in het huis van de familie McNorton verschijnen. Steeds weer verrassingen wie er aan tafel zitten. Deze keer iets met muziek en misschien ergens anders. Er is een derde kunstenaar aangekomen, een Philipijnse en ze blijft hier drie maanden lang. Pfffft, niks voor mij, een maand van huis is al lang zat.

Een paar dagen later….

Om te weten wat voor dag het is moet ik op mijn kalendertje kijken. Woensdag is het. Week 1 is voorbij. Allesbehalve stil gezeten hier. Nu dan even wel, want mijn papier moet drogen. Hieronder de kamer waar ik een paar meter papier op de vloer ga vastplakken. Even een aquarelletje maken in een oude leegstaande woonruimte. Extra werkruimte voor wie dat nodig heeft. Watou!

 

Eerst zwart plastic op de vloer als tussenlaag. Later schuif ik dat plastic weer weg, onder het natte papier vandaan.

 

 

 

Stenen op de hoeken, want opgerold papier krult als een gek. Afknippen en met een plantenspuit het papier nat maken. Dat gaat uitzetten, afplakken op de vloer, dus voorzichtig het plastic eronder vandaan halen.

Daar gaatie.

Niet overheen lopen!  Gelukkig is er verder niemand in het gebouw, het grootste risico ben ik zelf.

Tijd om in de zon te gaan zitten. Of eerst even terug naar het hoofdatelier. Hoe staat het met het grote papier dat is gedegradeerd tot testvel. De tekeningetjes zijn nog niet 100% goedgekeurd, maar al aardig in de goede richting.

Het patroon is er, en zoals stoffen op de markt kan de kunst ook per meter worden verkocht. Of het handel is….hmmm. Nog een voorzichtig detail. En dan ga ik in de zon zitten. Geen last meer van kouwe poten. Trouwens.

 

Vrijdag 3 en zaterdag 4 april

 

Zo ziet het pand er aan de buitenkant uit, een voormalige gendarmerie. Op de eerste verdieping zijn de lichtblauwe luiken geopend, daar is het woongedeelte. Een verdieping hoger zijn ook luiken open, een daarvan is het atelier.

Het is Goede Vrijdag, in Letland Grote Vrijdag. En witte donderdag noemen zij groene donderdag. Cultuurverschillen zijn zo prima te hebben. Meteen aan het werk ’s morgens, de batterijen staan dan op 100%. Wat ik nog nooit zo expliciet heb gedaan is het opschrijven van alles wat met het werk te maken heeft. Een tip van John McNorton himself. Alle plannen, strepen, effecten, gedachten, schrijf  ik op. Het is nu al interessant om terug te lezen waarmee ik ben begonnen.

 

En hieronder de eerste krabbels, in patroon op papier gezet. Nog geen idee hoe ik dat verder ga uitwerken. Bovendien moet er nog meer bij, het is nog niet genoeg.

 

 

Aan het eind van de dag zag het er al beter uit.  Vrijdag heeft het de hele dag net wel of net niet geregend. Frisjes in het atelier, ijskouwe poten. Warme melk bij gebrek aan glühwijn, het hielp. De omgeving niet verkend, morgen misschien. Geen diner vandaag, helaas, op vrijdag moeten we zelf aan de slag. De slager heeft lekkere dingen in de etalage, dus waarom zou je zelf gaan tobben.

 

Kijk, en op Paaszaterdag schoot het lekker op. De opzet is klaar, het weer is beter, dus om ’n uur of vier de schattige schoentjes aan en een rondje Caylus maken. Om de eetlust op te wekken. In de bar op het pleintje alvast begonnen en daarna in de Rue du Chateau verder. Weer extra gasten aan tafel, zus en zwager. Ik begin bij de familie te horen. En mijn Engels gaat steeds vlotter. En France.

Donderdag 2 april

Er staat nu dus een plaat tegen de muur.  liever er nog eentje naast. Dan steekt het papier niet meer over. Zo ziet het er erremoeig uit. Wordt aan gewerkt.

Alle begin is moeilijk. Er is helemaal niks, dat witte papier is een eindeloze sneeuwvlakte.  Wat had ik ook alweer bedacht qua richting om in te slaan? Ik ben gaan opschrijven wat hierover de gedachten waren en wat me te binnen schiet.

Tot een uur of vier gedrenteld, geschreven, gelezen, nagedacht en toen besloten om een eind te gaan wandelen. Onderweg houtjes en steentjes verzamelen. Die moeten als mal gaan functioneren. Waarvoor, van wat en waarin is nog totaal onbekend. Mooi weer, de schattige schoentjes aan, naar buiten. Een korte route gevolgd en op een zeker moment een aanwijzing gemist. Een vaag vermoeden waar Caylus is gebleven. Doorgelopen, de bordjes gevolgd, maar waren op een zeker moment op. Niks meer. Geen kaart bij me, dan maar de verharde weg volgen. Tot ik een bord zag: Caylus 4, en naar mij wijzend! Terug dus en nog 4 km. Nog net op tijd voor het avondeten om 7 uur. Weer een twee**sterrenmaaltijd!

Dit was de oogst van onderweg, op de schouw in het atelier.

 

Vanuit het raam is dit het uitzicht. Het groentenwinkeltje en Libre Service wordt draaiende gehouden door een bejaard echtpaar. Met hun pensioen zal het dan wel overeind blijven en ze blijven op de been. Madame dagelijks op hoge hakken.

 

Arrivee!

We zullen het reisverhaal “en toen en toen” maar overslaan en direct overgaan op de aankomst in het plaatsje Caylus, 40 km ten noordoosten van Montauban. Het echtpaar McNorton leidt het boeltje en ik kreeg meteen een rondleiding door het ingewikkelde pand. Mijn kamertje, minimaal ingericht, en een atelier naar keuze. Ageta, uit Letland heeft al maanden haar studio, ze is mijn buurvrouw. De derde kunstenaar uit de Philipijnen komt over een paar dagen.

Intussen ben ik aardig ingeburgerd en op mijn gemak, maar dat duurde wel een dag of wat. Meteen het atelier ingenomen met mijn spullen. Even de lucht goed opsnuiven, de luiken openen zodat er een begin gemaakt kan worden.

Tafel met stoel. Het raam kan open om overdag de zon rechtstreeks binnen te laten.

 

Dag 1, en 1 april, meteen een groot stuk papier afgesneden van de rol. Van mijn eigen lengte, je moet tenslotte  iets kiezen. De kop is eraf. Van het verblijf hier.

APRIL Draw International, Caylus, Frankrijk.

Dinsdag 31 maart.

Het reizen gaat gepaard met ongemakken.  Van Boxtel naar Caylus, via Antwerpen, Parijs, Montauban en het boemeltje naar een stationnetje in de buurt. Vanwege de storm reed er een trein niet en gingen de strakke verbindingen naar de kloten.

 

Een uur en veertig minuten.

Staren naar het informatiebord in Antwerpen. En in de donkere tunnel. Rustig blijven! De Thalys kwam met flinke vertraging. In Parijs  op het Gare du Nord kreeg ik gratuit omgeruild mijn kaart naar Montauban. Maar dan wel over Bordeaux. En de laatste trein, madame.

Parijs. Montparnasse.

Boemeltje weg, hotelletje dus. Er komt weer een dag: 1 april!