Een paar verhalen en de bijbehorende borden.
EGELTJES.
Wie een klein dier vindt dat de weg kwijt is, of er ziek uitziet moet dat beestje onmiddellijk naar de van Hornstraat brengen. Je ziet het meteen aan de vijver in de voortuin: daar is de EHBO-post voor dieren. Er worden vooral egels en eenden opgelapt.
Gina neemt ze mee naar de dierenarts als ze het niet meer weet.
Wat overstekende eenden betreft zou ze graag een flink waarschuwingsbord in de straat zien. Alleen zulke borden bestaan niet standaard.
“ Een eendenviaduct zou misschien een oplossing zijn?”
“ Ja, leuk idee, haha, maar wie gaat dat betalen?
En dan de egels. Sinds gisteren eet het pleegegeltje alles uit zijn bakje op. Het beest was eigenlijk opgegeven, maar er blijkt toch leven in te zitten.”
“Mooi resultaat door jou, Gina!”
Gina vraagt zich af of het niet steeds dezelfde egels zijn die ze verzorgt. “ Je herkent ze niet. Ze zien er allemaal precies hetzelfde uit.
” Zouden ze denken: ik heb er geen zin meer in, hup, weer terug naar Gina?”
”Is daar wat op te verzinnen?”
“Jawel hoor, met nagellak op een stekel kan ik ze voortaan wel herkennen.
“ Goed idee.”
Vraag: van egeltjes is het bekend dat ze het voorzichtig doen. Maar een mannetjesegel met roze nagellak, heb je er ongevraagd dan geen travestiet-egel van gemaakt? En dat ie dan geen kans meer maakt bij de vrouwtjes?
Je brengt het voortbestaan van de soort in gevaar!
VROUW BIJT HOND.
Een paar jaar geleden ging ik de deur uit in mijn nette werkkleren, zwarte rok en witte bloes. Mijn oude buurman leefde toen nog en stond juist zijn lage heg bij te werken. Op de heg lag iets onduidelijks, donker van kleur. Hij was ermee aan het hannesen. “ Wat is dat?” vroeg ik hem.
“ Dat is van die grote hond van Willem, ge weet wel. Die schijt hier gewoon altijd bovenop mijn hegske, zo groot is die hond.”
