Mei.

April is zonder ’n bericht uit het atelier voorbij gegaan. Vooral de drukte in het museum was de oorzaak en was er slechts af en toe een uurtje beschikbaar voor het atelier. En er was weer een deadline, eind april. ‘T kwam natuurlijk maar net op het nippertje af. Althans, nog niet eens, het moest goed genoeg zijn om een beeld te geven van het werk. Een goeie foto maken is nog steeds een probleem. Dit keer kwam het beste resultaat van de iPad! Op tijd ingezonden, da’s alvast wel goed gedaan. Er werd begin mei een week extra toebedeeld door de organisatie, voor mij niet meer nuttig, alles was al verstuurd.

Zoals je kunt zien heeft Het Perzisch Tapijt gezinsuitbreiding gekregen, daar komt het op neer.  Er mochten nog meer werken digitaal ingediend worden. De ouwe bekenden ” Ik en mijn dorp” en ” Bewegingen op het kleed” gingen mee omdat ze een samenhangend geheel kunnen vormen. Geen flauw idee of ik kans maak, we zullen wel zien, niet geschoten is altijd mis en omdat soms een koe een haas vangt.

En toen had ik de handen weer vrij.

Waar was ik ook alweer gebleven?

Opruimen en doorgaan met rommelen. Door dat opruimen kwam ik een werkje tegen van vorig jaar, een verkenning voor het verblijf als “Artist In Residence” te  Caylus. Voor het geval dat ik daar misschien een moeilijke start zou hebben of in een blokkade zou raken.  Er was warempel nog een lijstje vrij en nu ziet het er zo uit. Nog wel even een nieuwe foto maken Katrien! Zonder glas!

Nog meer inlijstwerk. De serie van 4 tekeningen “De godverdomse dagen op een godverdomse bol” moeten witte lijsten hebben i.p.v. aluminium-grijze. Ikea leek uitkomst te bieden maar die zijn vandaag weer teruggebracht. Geld terug, veel tijd en diesel kwijt. Onder de kartonnen beschermhoeken bleken drie exemplaren scheuren en barsten te vertonen, pas zichtbaar als thuis de verpakking eraf gaat. Dan maar weer Barth-lijsten besteld. Moet helaas altijd via een dealer, terwijl de fabriek hier om de hoek staat.

Ziezo, ei gelegd!