Naar Valencia.

Vroeg opstaan op donderdag 14 augustus om op een goed tijdstip in Valencia te zijn!  De stad ligt zowat 100 kilometer ten noorden van Callosa. Broer Jeroen is een dag eerder gearriveerd en zodoende gaan we met z’n drieën op pad. En wat een mazzel, het is een dag niet zo heet. We moeten namelijk de gebouwen van Calatrava gezien hebben voor we sterven.

 

Ziezo, dat kan afgevinkt worden. De bouwwerken liggen vlak bij de haven en vormen het einde van een lintvormig park. In de jaren ’60 van de vorige eeuw is er een omleidingskanaal gegraven en werd de rivierbedding midden door de stad drooggelegd. Ze waren de overstromingen zat. Bovendien handig om er een park van te maken en zo flaneer je dus onder de bruggen door naar het oude centrum van Valencia.

Daar bezocht ik de oude kathedraal en dreef ik mee in een groep met gids. De koptelefoon kreeg ik automatisch in mijn handen geduwd en zo kwam ik erachter dat de alleroudste der Heilige Gralen van heel Europa zich hier bevindt. Uit wetenschappelijk materiaalonderzoek zou blijken dat het ding 2400 jaar oud is en naar zeggen afkomstig is van de familie waar het laatste avondmaal heeft plaatsgevonden. De enige echte dus! Tweemaal beluisterde ik het spannende verhaal over hoe het ding uiteindelijk in Valencia is terechtgekomen, in het Duits en in het Engels. Kortweg was het de beloning van ’n Spaanse koning aan de kerk die voor hem de joden van de stad veel geld afhandig had weten te maken.

 

In het roosvenster is een davidster te zien, een handige truc waardoor de kerk een gebedshuis voor twee geloven kon zijn. Van vóór 1492, want daarna kon je in Spanje enkel en absoluut zeker alleen nog maar heel erg katholiek zijn.

 

Terwijl ik deze interessante kennis opdeed, hebben Peter en Jeroen zich innerlijk verrijkt met een glas bier op een prettig beschaduwd terras. De zon was weer gaan schijnen. We zwierven daarna terug naar het beginpunt en zagen onderweg dit standbeeld voor een kunstenaar: de Valenciaanse schilder Riba.

In navolging daarvan hebben we onszelf op 20e eeuwse wijze op een sokkel geplaatst. Die stond daar toch maar werkeloos in het park. Met dank aan Gilbert en George.